Çok garip bir okul burası! İkinci sınıfların öğretmeni Bayan Daisy okumayı, yazmayı, toplama ve çıkarma yapmayı bilmiyor. Dünya tarihinde böyle bir öğretmen yoktur.
Ya okul müdürü Bay Klutz’a ne demeli? O da bayrak direğinden aşağı sarkıyor. Kel kafasını turuncuya boyuyor. Öğrencilerle olmadık iddialara giriyor.
A.J., Michael, Ryan, Andrea, Emily ve diğerleri öğretmenlerinin çıldırdığını düşünüyorlar ve onlara yardım etmek istiyorlar. Ama bu hiç kolay olmayacak!
***
BAYAN DAISY
ÇILGININ
TEKİ
İçindekiler
1. Okuldan Nefret Ediyorum ……………..11
2. Şaşkın Bayan Daisy ve
Müdür Klutz ……………………………………….16
3. Oku Nasıl Yazılır ……………………………26
4. Bayan Daisy Çılgının Teki! ………………31
5. En Dahice Fikir! ……………………………..37
6. Ne Olmak İstiyorsun? ……………………46
7. Bonbonlar ve Futbol Topları ………….50
8. Bir Sürü Kitap! ……………………………….56
9. Kitapları Kaldırın! …………………………..60
10. Futbolcular Gerçekten Saftirik …..65
11. Okulu Biz Yönetiyoruz! …………………71
12. Zavallı Bayan Daisy ………………………74
1
Okuldan Nefret
Ediyorum!
“Benim adım A.J. Futbolu, bilgisayar oyunlarını seviyorum ve okuldan nefret ediyorum!” Öğretmenimiz Bayan Daisy yoklama alıyordu. İkinci sınıfın ilk günüydü. Bayan Daisy sınıftaki herkesin ayağa kalkmasını, adını ve arkasından da kendiyle ilgili bir şey söylemesini istemişti. Okuldan nefret ettiğimi söyleyince bütün çocuklar güldüler. İyi de bunun komik bir tarafı yoktu ki. Sekiz yıl boyunca bir sürü şey öğrendim. Öğrendiğim şeylerden biri de, çocukların okula gitmelerine hiç gerek olmadığı.
Bana sorarsanız, çocuklar bilmeleri gereken her şeyi televizyon izleyerek öğrenebilirler. Hangi mısır gevreğinin tadının en güzel olduğu, hangi oyuncakları almanız gerektiği, hangi şampuanın saçınızı en çok parlattığı gibi önemli bilgileri televizyondan edinebilirsiniz. Büyüdüğümüzde bu bilgiler işimize yarayacak zaten.
Okul, yetişkinlerin çocuk bakıcılarına para ödememek için icat ettikleri gereksiz bir şey. Ben büyüdüğümde ve kendi çocuklarım olduğunda, onları okula göndermeyeceğim. Bütün gün bisiklete binsinler, futbol ve bilgisayar oyunları oynasınlar. Böylece mutlu olurlar ve benim dünyanın en harika babası olduğumu düşünürler.
Ama şimdilik, yeni öğretmenimiz Bayan Daisy’nin benim okulla ilgili hislerimi en başında öğrenmesini istedim.
“Biliyor musun A.J.?” dedi Bayan Daisy. “Ben de okuldan nefret ediyorum.”
“Öyle mi?”
Hepimiz Bayan Daisy’ye bakakaldık. Öğretmenlerin okulu sevdiklerini sanırdım. Madem okulu sevmiyorlardı, neden öğretmen oldular ki? Neden yetişkin oldukları halde okula gitmek istiyorlar o zaman? Ben, büyüdüğümde, okulun yakınından bile geçmeyi düşünmüyorum.
“Elbette okuldan nefret ediyorum,” diye devam etti Bayan Daisy. “Eğer şimdi burada size ders vermek zorunda olmasaydım, evde rahat kanepemde oturabilir, televizyon izleyip bonbon yiyebilirdim.”
“Vay be!” dedik hep bir ağızdan.
“Bonbon nedir?” diye sordu, yanımda oturan, siyah spor ayakkabılar giyen ve adı Ryan olan çocuk.
“Bonbon, nefis çikolatalı şeker,” dedi Bayan Daisy. “Büyük bir düğme kadardır, peçete kullanmak zorunda kalmadan bir tanesini bir kerede ağzına atabilirsin. Ben bir oturuşta bir kutu bonbon yiyebilirim.”
“Çok lezzetli olmalı,” dedi kıvırcık, kahverengi saçlı bir kız olan Andrea Young. Sınıfın en önünde, ellerini sanki birbirine yapışıklarmış gibi sımsıkı kenetlemiş halde, dimdik oturuyordu.
Bayan Daisy, bir öğretmen olarak müthiş biri gibi görünüyordu. Okuldan nefret ediyor, oturup televizyon izlemeyi ve çikolatalı şekerleme yemeyi seviyordu, daha ne olsun!
Bayan Daisy ile çok ortak yönümüz vardı. Belki de okula gitmek o kadar kötü olmayacaktı.