Gerçekten Yaşıyor musun?

Geçmişi bugüne taşıma…242

Hayallerinden vazgeçme…242

İnsanı anla, insanı gör…243

Cesareti bul…243

Sevgiyi eksiltme…243

Aşksız kalma…244

Cinselliği tüm hücrelerinle yaşa…244

İyilik bankasında mevduatını yükselt..245

Sonuçlan anla…245

Zamanı unut…245

Yarın yok…246

Korkuların hepsi bir varsayım…246

Paylaştıkça büyüyeceksin…246

Para ve kariyer araçtır, amaç değil…247

Yalnızlığına sahip çık…247

Kollarını aç…247

Her şey bir ve tek…248

Sen ve ben…248

Kendimizi Bilerek Yaşamadıkça Yaşadığını Sananlarız

Senden bir fısıltı geldiğinde yelkenleri dolduran rüzgâr gibi yüreğimi dolduruyorsun. Elimizde oyuncak­larımız, yüreğimizde umutlarımız, ruhlarımızda yarala­rımızla yaşıyoruz. Hayallerimizden vazgeçmekle vaz­geçmemek arasında gelgitlerdeyiz. Ben de yazıyorum, yaşıyorum, paylaşıyorum. Yazdıklarım, cümlelerim, se­sim sana ulaştığında senin söylediklerin bana güç veri­yor.

Sana bu sohbetimiz boyunca uzun uzun ağdalı cümle­ler kurmayacağım… Kuantum, anda yaşa, çekim yasası gibi popüler yaklaşımları da kaynatıp sana sunmayaca­ğım. Bunu yapan çok zaten. Zaten neyi keşfediyoruz ki… Mevlana yüzyıllar önce, filozoflar, ilim adamları bin­lerce yıl önce her şeyi söylemediler mi? Ne yapmamız, nasıl yaşamamız gerektiğini biliyoruz. Ancak, yaşama geçiremiyoruz. Cümlelerimde sana ders vermeyeceğim ben. Hayatında bir sürü insan bunu yapmaya çalışıyor zaten. Kıssadan hisse gideceğim, dolandırmadan. Sen de almak istediklerini alacak, atmak istediklerini ata­caksın. Sohbetin tadını hiç bozmayacağım, her sayfada yeniden buluşur gibi. Bazen de bazı şeyleri tekrar ede­ceğim sana. Onlar en çok sende kalmasını istediklerim. Sonuçta ben de seninle paylaşmak istiyorum: Beni ve ötesini. Ben de sende kendimi bulmak istiyorum.

Bazen de hayalimdeki sahnelere gideceğiz. Seninle bazen deniz kenarında, bazen bulutların üzerinde, ba­zen de boşlukta buluşacağız. Çoğu zaman odamda ola­cağız. Sen nasıl hayal edersen öyle döşenecek odamın kendisi de…

Sana akıl hocalığı da yapmayacağım… Sana yanlış ya da doğru da demeyeceğim… Sadece kendi yaşamımda, kendi bulduklarımı, bana yaşattıklarını önüne serece­ğim. Bana göre, benim için evrensel anahtarı dizlerinin dibine bırakacağım. Çırılçıplak, kurgusuz, plansız, her anımı katarak…

İnsanlar yaşamaktan korkuyor, yaşamaktan kaçıyor. Kendini yaşamaktan uzaklaşıyor. Kendimizi bize veri­lenlerle, dışarıdan yapılanlarla tanımlıyoruz, oysa çok daha fazlasıyız.

Aslında konuştuğumuz her şey yaşamak üzerine, ya­şamın bir parçası… Ben de yaşamak istiyorum. Öyle bir yaşamak ki, geçmişe baktığımda pişman olmak is­temediğim. Sen gibi ben de istediğim gibi yaşamamış olmaktan korkuyorum hâlâ… Her gün güneş doğuyor, sonra batıyor, takvim yaprakları kopup gidiyor. Hâlâ korkuyorum. Hata yapmaktan, acı çekmekten, başarısız olmaktan, boşa yaşamış olmaktan… Ve hâlâ soruyorum kendime, hâlâ sorguluyorum yaptıklarımı, neredeyse her an…

Dışarıda bir yaşam var, bir de ben… Her şey… Ölüm geldiğinde bitip gidecek bu yaşam. En azından şimdiki ben, bu beden toprak olacak. Bir şeyi çok iyi anladım ve bu anladığım şeydi zaten çözmem gereken. Yaşamak çok sade ve basit, bir o kadar da karmakarışık… Sana göre, bana göre sürekli değişip gidiyor duygular…

Yaşamak dediğim anda her şey koşarak toplanmaya başlıyor… Dünya, evren, aile, para, iş, aşk, doğa, savaş, seks, duygular, inanç, hepsi yaşamak… Hepsi yaşamın içinde, yaşamın kendisi…

Daha yeni başladık ama kahvem bitti. Şu an kahve- siz sohbet etmek istemiyorum… Müsaadenle… Sen de bir soluk al…

Hiç kaybetmediğim bir hayat demek, hiç kazanmadı­ğım da bir hayat demektir. Kaybetmekten delice kork­maya başlar, sonra risk almaktan kaçar, sonra da elimiz­deki hayatı tek seçeneğimiz sanmaya başlarız. Bizi yıkıp geçen kaybetmek değil, kazanmaktan vazgeçmek olur.

Kaybetmeyi bilmeyenler, yenilgi tatmayanlar ka­zanmanın getirdiklerini bilemez. Hiçbir şey yapmadan, risk almadan yaşayarak “Ben kaybetmedim…” diyenler asıl kaybedenler olur. Oysa kazanmak da kaybetmek de geçici.

Yaşamayı öğrenmeye çalışmak gafletine düşerken, oradan oraya savrulurken, savaşırken en önemli olanı fark ettim. Yunus Emre misali bir ben vardı benden içe­ri ve gel gör ki dışarıya göstermeye çalıştığım bambaşka bir ben vardı. Ne içimdeki ben ne de onun ardındaki bendi. Bambaşka bir ben.Odama giren ben başka biriydi, sokağa çıkan baş­ka… Şizofrenik bir durum değildi ancak dışarı çıktığım­da saklanıyordum. Tepkilerim, davranışlarım karşıma çıkan insanlara göre şekilleniyordu. O kadar çok kor­kuyordum ki beğenilmemekten, onaylanmamaktan ve sonraları anladığım sevilmemekten, ilgiyi çekememekten. Karşıma çıkan her insana, başıma gelen her duru­ma göre şekil değiştirip duruyordum. Yalnız kaldığımda ise kendime kızıyor, kendimi acımasızca yargılıyordum.

İnsanı bundan daha çok yoran bir şey yoktu. Sürek­li kendimi izliyordum. İnsanlara nasıl davranacağımı, sevdiğime sevdiğimi nasıl göstereceğimi tasarlıyordum, düşünüyordum. Karşılarına geçtiğimde ise bir şeyler tutuyordu beni. Anneme, babama bile onları ne kadar çok sevdiğimi söyleyemiyordum. Patronumun karşı­sına geçtiğimde ise bir şekilde söylemek istediklerim boğazımda takılıyor, yutkunuyor, bir korkağa dönüşü­yordum. Filmlerdeki kahramanlar gibi olmayı umuyor, kitaplarda öğrendiklerimi hayata geçirmeye çalışıyor, her defasında çuvallıyordum.

Geceleri odamda hayaller kuruyor, okuduğum kitap­larla güvenimi tazeliyordum. Sonra hepsi uçup gidiyor­du güneş doğduğunda.

Bir akşam National Geographic’te Bukalemun belge­selini izledim. İşte o bendim. Girdiği her ortamda, or­tama uyum sağlamak için şekil ve renk değiştiren. Ben de arkadaşlarımın arasında, öğretmenlerimin ve sonra­sında patronlarımın karşısında, sevgilimin yanında ve yalnızlığımda başka bir “ben’dim…

Eğer yaşamı kitaplarda, öğretilerde, filmlerde, gü­rül arda bulmaya çalışıyorsan gerçekten yaşamıyorsun demektir. Sana hiç kimse senin yaşamını veremez. Ya­şamak vermeyi deneyimlemektir, neyi alacağını, ala­bileceğini değil. Yaşam verilir alınamaz. En fazla neyi verebilirim diye bak en fazla neyi alabilirim diye değil.

Yaşamın kendisini güvenlikte yaşamaya feda ettik. Risk almadan, denemeden, yanılmadan yaşamak mı olur?

Başkalarının düşüncelerini o kadar çok önemsiyor­dum ki… Ben hep parlak çocuk olmalıydım. Okulda, aile çevresinde, iş hayatında. Herkes beni seviyor, hak­kımda iyi şeyler söylüyordu. Çünkü tam da onların iste­diği gibi bir ben vardı karşılarında. Ama benim “ben”im yoktu, yaşamıyordu. Önüme çizilen yolda ilerlemeye çalışırken, içimdeki ses bana başka yolları gösteriyordu.

Yavaş yavaş anladım ki, bu iyi çocuk olma, karşısın…