Büyük denizleri merak ediyordu, çünkü önünde uzun, coşku dolu bir yaşam vardı.Samed Behrengi, İranlı bir yazar. On bir yıl İran’ın Azerbaycan kesiminde köy köy dolaşarak öğretmenlik yaptı.
Öğretmenken bile öğrenciliği bırakmadı: Halkın dilinde dolaşan masalları, söylenceleri derledi, yorumladı, yeniden yazdı. “Küçük Kara Balık”, onun yalnızca İran’da değil, dünyanın pek çok ülkesinde tanınıp sevilmesine yol açmış ölümsüz bir kitaptır. Bu küçük kitap, Bratislava ve Bologna Dünya Çocuk Kitapları fuarlarında ödüller aldı.
***
Yılın en uzun gecesi, Çille Gecesi’ydi. Denizin dibinde yaşlı bir balık, çocukları ve torunları, on iki bin yavru balığı çevresine toplamış onlara masal anlatıyordu:
“Bir varmış, bir yokmuş. Bir derede annesiyle birlikte yaşayan bir Küçük Kara Balık varmış. Bu dere, dağın kayalıklarından çıkar, akar gidermiş. Küçük Kara Balık ile annesinin evi siyah bir kayanın arkasında, yosundan bir tavanın altındaymış. Geceleri birlikte yosunların altında uyurlarmış. Küçük balığın içinde bir hasret varmış; bir defalığına da olsa ay ışığı onların da evlerini aydınlatsın istermiş. Anne ve yavrusu, sabahtan akşama kadar birbirlerini izler, bazen de diğer balıklara karışır, küçücük bir yerde hızlı hızlı gider gelirlermiş. Küçük Kara Balık, annesinin bir taneciğiymiş. Çünkü annesinin bıraktığı on bin yumurtadan yalnızca o hayatta kalmış. Küçük Kara Balık birkaç gündür dalgınmış. Hiç konuşmuyormuş. İsteksiz bir şekilde bir bu yana, bir o yana gidip geliyor, çoğu zaman da annesine yetişemiyor, ondan geride kalıyormuş. Annesi sanıyormuş ki yavrusu hastalanmış, yakında düzelecekmiş. Oysa Küçük Kara Balık’ın derdi başkaymış. Bir sabah erkenden daha güneş doğmadan Küçük Kara Balık annesini uyandırmış. Ona: “Anne seninle konuşmak istiyorum,” demiş. Annesi uykulu uykulu: “Evladım, şimdi zamanı mı? Söyleyeceklerini başka zamana bıraksan da gezintiye çıksak daha iyi olmaz mı?” demiş. Küçük Kara Balık:
….