Merhaba Acayip Şeyler Dizisi’nin sıkı takipçileri ve çok meraklı okuyucuları! Siz en son ne zaman bütün aile balkona çıkıp mehtabı seyrettiniz? En son hangi sabah, gün doğumuna saniye saniye şahit oldunuz… En son hangi yaz gecesinde, yıldızları saymaya kalktınız. Çoğunuz hatırlamıyorsunuz değil mi? Yalan yok, bu soruları elinizdeki kitaba başlamadan önce bana da sorsanız, ben de “hatırlamıyorum” diye cevap verirdim sizlere… Acayip Şeyler Dizisi’nin bu en son kitabında hep beraber atmosfer tabakasının dışına çıkacağız… Ayları, gezegenleri, yıldızları, göktaşlarını, bir baştan bir başa Samanyolunu, ve öteki gökadaları dolaşacağız… Bu kitap, gökyüzünün, başımızın üzerindeki bu muhteşem kitabın; yıldızlardan, galaksilerden, gezegenlerden ve uydulardan harflerle yazılı satırlarını okumak konusunda biraz olsun hevesimizi arttırabilirse aman ne iyi!
***
İçindekiler
Sunuş……………………………………………………………….7
Büyük karanlığın sırrı……………………………………….11
Ay’a gitmenin en iyi tarafı………………………………….25
Büyük Ay palavrası…………………………………………..33
Ya, Ay olmasaydı?…………………………………………….41
Dünyanın en parlak yıldızı………………………………..57
Güneş nasıl çalışır?……………………………………………67
Güneş sistemi………………………………………………….73
“E pur si muove!”…………………………………………….81
Piknik yapmak için en uygun gezegen…………………89
Samanyolu’nda bir yolculuk……………………………..109
76 yılda bir kez gelen misafir……………………………119
Taş düşebilir!…………………………………………………127
Kum taneleri ve yıldızlar………………………………….153
Uzay sözlüğü…………………………………………………143
Sunuş
Merhaba Acayip Şeyler Dizisi’nin sıkı takipçileri ve çok meraklı okuyucuları!
Siz en son ne zaman bütün aile balkona çıkıp mehtabı seyrettiniz?
En son hangi sabah, gün doğumuna saniye saniye şahit oldunuz…
En son hangi yaz gecesinde, yıldızları saymaya kalktınız..?
Çoğunuz hatırlamıyorsunuz değil mi?
Yalan yok, bu soruları elinizdeki kitaba başlamadan önce bana da sorsanız, ben de “hatırlamıyorum” diye cevap verirdim sizlere…
Acayip Şeyler Dizisi’nin bu en son kitabında hep beraber atmosfer tabakasının dışına çıkacağız…
Ayları, gezegenleri, yıldızları, göktaşlarını, bir baştan bir başa Samanyolunu, ve öteki gökadaları dolaşacağız…
Bu kitap, gökyüzünün, başımızın üzerindeki bu muhteşem kitabın; yıldızlardan, galaksilerden, gezegenlerden ve uydulardan harflerle yazılı satırlarını okumak konusunda biraz olsun hevesimizi arttırabilirse oh ne iyi!
Sizleri, Acayip Şeyler’in yine çok acayip bir kitabı ile başbaşa bırakırken, bir sonraki Acayip Şeyler’de görüşmek üzere hepinize iyi okumalar, meraklı günler diliyorum…
Bir sonraki kitabın konusu ne mi olacak?
Bilmem!
“Atomlar” olsun mu?
Belki de, daha önce söz verdiğim “beş duyu” konusunu işleriz..
Bakalım göreceğiz hep birlikte.. Nasıl olsa hepsi birbirinden acayip!
— Tarık USLU
SU ACAYİP UZAY
Büyük Karanlığın Sırrı
“Hamd (şükür ve övgü), gökleri ve yeri yaratan, karanlıklan ve aydınlığı var eden Allah’a mahsustur. ”
— Enam Sûresi 1. ayet
MİLATTAN çok önceki yıllardı. Babil’in başşehri Hilla’dâ, Gökbilimci Nebulakad adında yaşlı bir adam yaşardı.
Nebulakad, gündüzleri yatar uyur; geceleri ise, çıkabildiği en yüksek tepenin üstüne çıkıp, gün doğumuna kadar gökyüzünü seyrederdi.
Eğer başımızın üzerinde olağanüstü bir şeyler olduğunu gözlemlerse, hemen çantasından Mo-leskirı marka kil tabletini çıkarıp, gördüklerini not alırdı.
“Bu gece gökyüzünde bir kuyrukluyıldız belirdi. Başı güneş gibi parıldıyordu. Akrebin kuyruğuna benzeyen bir kuyruğu vardı. Kuyruğu da ışık saçıyordu. Önceleri çok korktum ama zaman içinde korkum geçti.
Yarın, yüce kralımıza gidip dün gece bir kuyrukluyıldız gördüğümü söyleyeceğim.
O da bana, ‘Eğer bu kuyruklu bir yalansa dilini çeker koparırım!’ diyecek…
Kralımı çok seviyorum, çok iyi bir adam.Eğer adı Halley olsaydı, bu kuyrukluyıldıza onun adını bile verirdim. Ama, adı Halley değil… ”
Nebulakad, yaşlı bir adam olduğu için artık eskisi gibi gökyüzü gözlemciliği yapamıyordu.
Neredeyse bir asırdır her gece gökyüzünü seyretmekten boynu fena halde tutulmuştu. Sürekli yukarıya bakıyor, başını asla aşağıya eğe-miyordu.
Aslında, bu bir gökbilimci için iyi bir şeydi. Tabii, gökyüzünü seyrettiği zamanlarda…
Öteki vakitlerde ise tam bir işkenceydi. Özellikle de, yeni biriyle tanıştığında..
— Merhaba benim adım Nebulakad. Gökbilimciyim.. ”
— Belli!
— Nerden belli?
— Bakışlarından anladım!
Boyun tutulmasının asıl zararı Nebulakad’ın berbere gittiği zamanlarda kendini gösterirdi.
— Amca eğ başını, eğ biraz. Enseyi de alayım!
— Enseler kalsın bence!
Nebulakad için alış veriş de son derece eziyetli bir işti.
— Şurdan iki göbek marul versene!
— Nerden?
— Şurdan!
— Baba, orda göbeğin ne işi var! Göbekler bur-da, aşağıda be!
İşte böyle…
Nebulakad için hayat artık pek kolay değildi anlayacağınız… O yüzden kendisine bir çırak satın aldı.
Bu genç adam, sözde Mezopotamya’nın en zeki çocuğu idi. En azından, onu Nebulakad’a kakalayan köle tüccarı öyle söylemişti…
İhtiyar gök adamı, kısa bir ön görüşme ve pazarlıktan sonra köle tüccarı ile anlaştı.
— Daha önce hiç gökyüzünü gözlemleme imkanın oldu mu evladım?
— Gökte ne var ki?
Bu cevap karşısında, “Hiç bilmemek, yanlış bilmekten daha iyi…” diye mırıldanan Nebulakad:
“Bu gece benim yerime gökyüzünü sen gözlemleyeceksin” diyerek çocuğu daha ilk günden gözlem tepesine yolladı.
Genç adam, tepeye vardığında nefes nefese kalmıştı. Hemen bulduğu bir kayanın dibine çöküp oturdu.
Güneş çoktan batmıştı ve Hilla şehrinin üzerini siyah kadifeden bir pelerin gibi kaplayan gecenin yüzünde, sayısız yıldız, saçılmış inci taneleri gibi parıldamaktaydı.
Nebulakad’ın çırağı, kil tabletlerini, başının altına yastık gibi koyup sırt üstü uzandı.
“Gökte ne var ki, yarın ihtiyara bir iki yalan yumurtlarım olur biter” dedi içinden.
Az sonra da, tatlı ağır bir uykunun kollarına bırakıverdi kendini.. Ve güneş doğana kadar, kesintisiz derin bir uyku çekti…
Ertesi sabah, günün ilk ışıklarıyla uyanan çırak, üstü başındaki karıncaları üfleyip püfledik-ten sonra, koşa koşa usta Nebulakad’ın yanma geldi. Çok önemli bir şey görmüş gibi heyecanlı görünmeye çalışıyordu..
Onun bu heyecanlı hali, Nebulakad’ı hemen heyecanlandırıverdi.
— Söyle bana genç adam dün gece ne gördün!
— Rüyamda mı?
-Ne?
— Şey yani gökyüzünde mi?
— Başka nerede olacak genç adam! Elbette gökyüzünde!
— Eee.. Şey!
— Ney?
— Gerçekten çok büyük bir şey!
— Ne? Ne? Söyle hadi ne gördün?
— Karanlık!
— Karanlık mı?
— Evet her tarafı kaplayan büyük bir karanlık gördüm gökyüzünde! Gerçekten çok siyahtı.
Nebulakad, hayretten açılmış gözlerle çırağına baktı ve “İşte bu!”dedi.
“Ben neredeyse bir asırdır gökyüzünü izledim. Yıldızları gördüm, Ay’ı gördüm, gezegenleri gördüm, kehkeşanı gördüm…
Hatta bir kuyrukluyıldız bile gördüm. Ama asıl görmem gereken şeyi, sen gördün!”
— Neyi?
— Karanlığı tabi ki!Aslında orada hiç olmaması gereken karanlığı!
Bu tuhaf sözler, ihtiyar gökbilimcinin son sözleri oldu.
Nebulakad, o gün ölmeseydi, gökyüzünün karanlık sırlarını keşfedebilir miydi acaba?
Büyük ihtimalle hayır!
İster inanın ister inanmayın,
“Gece neden karanlıktır?” sorusu, Nebulakad’dan sonraki iki-bin yıldan uzun bir süre cevapsız kaldı.
insanlar gündüzleri gökyüzünün neden mavi olduğunu 100 yıl kadar önce buldular ama ondan çok daha kolay bir soruymuş gibi görünen “Geceler neden karanlıktır?” sorusunun cevabı, 1950’li yıllara kadar; “Gerçekten bilmiyoruz, bilsek size söylemez miyiz?” olarak kaldı.
İşin asıl acayip tarafı, bu soruya, bugüne kadar bulunmuş en doğru cevabı, bir gökbilimci değil, Edgar Allan Poe adındaki şair verdi!
Hayır hayır! Hiç boşuna heveslenmeyin!
Bu cevap, “Neden olacak canım, güneş battığı için geceler karanlık!” değil kesinlikle…
Öyleyse geceler neden karanlık?
Büyük bir ormana uzaktan baktığınızda, ağaçlardan bir perde görürsünüz. Sanki ağaçlar arasında hiç mesafe yokmuş gibi…
Çünkü öndeki ağaçların arasından arkadaki ağaçlar gözükür. Onların arasından da daha arkadaki ağaçlar… Ve bu böyle göz alabildiğine sürüp gider…
Bu yüzden aradaki boşluklar hiç gözükmez. Eğer gördüğünüz kadarına inanacak olsanız, bu ormana asla giremeyeceğinizi düşünürsünüz.
“Değil bir insan, bir tavşan bile böyle bir ormanın ağaçları arasında koşamaz. Çünkü ağaçlar arasında hiç mesafe yok! Bu ormanda her yer ağaç…” dersiniz.
Oysa, ormana yaklaştıkça bunun sadece bir göz yanılması olduğunu anlar, ormandaki ağaçlar arasında belli bir mesafenin bulunduğunu görürsünüz. Ama, uzaktan bakıldığında, görünmeyen, ağaçların çokluğundan dolayı farkedil-meyen bir mesafedir bu…
Şimdi bu örneği aklınızda tutarak gökyüzünü düşünün. Başımızın üzerinde bir ormanla kıyaslanmayacak kadar büyük bir uzay boşluğu var. Ama bu uzayda, bir ormandaki ağaçlarla kıyaslanmayacak kadar da çok yıldız bulunuyor.
Bunlardan bize en yakın olanı ışık kaynağımız Güneş. Fakat gökyüzünde ışık saçan tek cisim güneş değil elbette.
Uzayda, yeryüzündeki kum tanelerinden çok
daha fazla ışık saçan yıldız var.
Normal şartlarda tıpkı ormandaki ağaçlar gibi dünyadan gökyüzüne baktığımızda her bir noktayı dolduran bir yıldız görmeliydik.
Peki başımızın üzerinde bu kadar çok ışık saçan yıldız varken, neden geceler hâlâ karanlıktır?
Neden gördüğümüz yıldızların araları boş gözükür?
Oradaki yıldızların ışıkları neden ormandaki ağaçlar gibi boşlukları doldurmaz?
Bırakın milyarlarca yıldızı, her birinde milyarlarca yıldız bulunan yıldız kümeleri ya da galaksiler bile, dünyanın gecelerini baştan sona kaplamalı ve güneş batsa da, batmasa da, geceler karanlık olmamalıydı. Bu ne demek biliyor musunuz? Bu, gökyüzünün, geceleri bile güneş kadar parlak olması demek!
Böyle bir dünyada, bir araba farının içinde uyumaya çalışan sivrisinekler gibi olurduk…
Gece karanlıktır çünkü…
Edgar Allan Poe adındaki Amerikalı şair ve yazar, 1848 yılında Eureka adında bir yazı yazdı. Bu yazının bir yerinde şöyle diyordu:
“Gökyüzüne baktığımızda hiçbir yıldızın görünmediği karanlık boş bölgeler görüyoruz. Bu bölgeler ışığın bize henüz ulaşmadığı yerlerdir!” Kısaca Poe’nun demek istediği şey, gökyü-zündeki karanlık bölgelerin karanlık olmasının sebebi, oralardaki yıldızların ışığının henüz bize kadar ulaşmamasıydı!
Bu basit ama şaşırtıcı ifadeler, kafayı gecelerin neden karanlık olduğuna takmış pek çok bilim adamına “Vay anasını! Neden bu bizim aklımıza gelmedi!” dedirtmeye yetti.
Poe’dan bir yıl kadar sonra Alman gökbilimci Madler, gecelerin neden karanlık olduğunu açıklarken, Poe’nun söylediklerini neredeyse aynen tekrarlamak zorunda kaldı:
“Işık bildiğimiz en hızlı şeydir. Ama neticede onun da bir sınırı vardır. Uzaktaki yıldızları görmüyoruz. Çünkü ışıkları henüz bize kadar gelmedi. Bu yüzden gecelerimiz karanlıktır… ”
Peki günün birinde bu yıldızların ışığı bize ulaşırsa ne olacak?
Söz konusu yıldızlar milyarlarca ışık yılı uzaklıkta olduğu için, endişe etmenin bir anlamı yok…
Üstelik evren sürekli genişlediğinden, o yıldızların ışıkları hiçbir zaman dünyamıza ulaşamayacaktır.
Ve dünya var olduğu sürece geceler, hep karanlık olacaktır…
Üzeri inci taneleri gibi yıldızlarla süslenmiş, siyah kadifeden bir battaniye gibi, şehirlerin, evlerin ve rüyalarında melekleri gören bebeklerin üzerlerini örter geceler…
Bize de, günümüzü aydınlık kıldığı için şükrettiğimiz gibi; tüm bu kâinatı, gecelerimizi karanlık olacak şekilde yarattığı için Rabbimize, şükretmek düşer…