Ben neredeyim, kimim, unutmam an meselesiydi… Kelimelerle tarif edemezdim, kalbim yerinden fırlayıp onun kalbini yakalayacaktı neredeyse… Sevmek ne garip şey… Alıp yüreğime bassam ya da öpsem doyar mıyım?
Hayatı koca bir bilmece olarak görenler için nefes aldığımız her dakika aslında bir sürprize kapı aralar. O sürprizler bazen neşe bazen hüzün getirir bize. Aşk da o sürprizlerden biridir.
Katran karası gecelere yatar, ansızın açan pırıl pırıl güneşli sabahlara uyanır insan. Yağmur’un hayatına basit bir top darbesiyle giren Özgür, kalbi aşkla çarpan bir adamın bir kadının hayatına nasıl sürprizler taşıyabileceğinin kanıtı adeta. Can dostu Suna’nın güvenli limanına sığınmış, kendini ‘fazladan’ her türlü duyguya çok erken kapamış, gelecekten çok geçmişe bakarak yaşama yanılgısına kapılmış bir kadının adım adım yüzünü nasıl da aşka, sevgiye çevirebileceğini anlatan ‘böyle hayatlar da var’ dedirten bir roman…
Edebiyatın genç ve güçlü kalemi Güneş Demirel yine en sahici duygularımızla yüzleşmemiz için sayfalar dolu süren bir serüvene davet ediyor bizi…
***
Toprağa uzanmış, gökyüzüne bakıyorum. Mavi göğün beyaz pamuk şekerleri gibi bulutlar, nasıl da net renkleri. Açık seçik ve sınırsızca mavi beyaz… Etraftaki kuş seslerine biraz ilerideki nehrin şırıltıları eşlik ediyor. Ah, cennetten bir köşe sanki burası… Yaşam budur işte! İliklerime kadar hissediyorum huzuru. Rahatlıyorum. Bu yüksek enerji bedenime nasıl da doluyor. İki beyaz bulutun arasından sızmaya çalışan güneşin ışıkları, gözlerimi kamaştırıyor. Gözlerimi güneşten kaçırıyor, kollarımı yana doğru açıyor ve gökyüzünü yeniden hayran hayran seyretmeye dalıyorum.
Düşünüyorum da çalış, çalış nereye kadar? Bir ömür gelip gidecek belki de farkında olmadan. Buna izin vermemeliyim, kendime zaman ayırmayı öğrenmeliyim artık. Tıpkı bu hafta sonu yaptığım gibi, ruhumu rahatlatmanın çarelerini bulmalıyım. Sonbaharın bu son sıcak günlerini iyi ki böyle değerlendirmeyi akıl ettim. Sessizlik… Tanrı’m, meğer nasıl da ihtiyacım varmış buna. Dünya dönüyor ve benim hiçbir şey umurumda değil. Şu an yaşadığım gevşeme, müthiş bir duygu… Ah! Bu kafama inen ağır darbe de neyin nesi, öldüm mü yoksa! Burası sahiden cennet mi?
-Affedersiniz, çok üzgünüm. İyi misiniz?
Tamam kabul. Her güzel şeyin bir sonu var ama şimdi mi olmalıydı yani ille de? Tepemde dikilen bu adam da nereden çıktı!
-Burada da mı bir rahat yok bana!
-Gerçekten özür dilerim. Çocuklarla koşturunca, topu nasıl attığımızı bilemedik. Daha doğrusu, burada birinin olabileceği aklımıza gelmedi.
Aldım mesajı. Özür dilerken ince ince de imada bulunuyor. Beni hiç tanımıyor tabii… Kafama aldığım darbenin etkisiyle hafif sersemlemiş şekilde ayağa kalktım.
-Aklınıza gelmemiş olmasına değil de kör olabilme ihtimalinize şaşırdım doğrusu.
Belli ki benden böyle bir cevap beklemiyordu, yüzü aniden ciddileşti.
-Yeter ama! Özür diledik ya işte!
Yüzümü buruşturduğuma eminim, hatta çok ürkütücü olduğuma…’
-Bütün keyfimi kaçırdıktan sonra ne yapsanız fark etmez.
-Normalde insanlar hata yapınca özür diler ve olay kapanır. Ama bakıyorum siz bu basit olayı uzatmak niyetindesiniz. Doğrusu bu tavrınızı çok basit buluyorum.
-Düzgün konuşun! Lafınızı tartın. Kimse benim hakkımda basit kelimesini kullanamaz.
Çıkışımı pek umursadığı söylenemez. Arkasını dönerek ilerledi.
-Çocuklar hadi biz devam edelim. Bu kadın ne özür den ne de laftan anlıyor. Daha fazla vakit kaybetmeye gerek yok. Şimdi toplanın, sıraya girip tek tek sayıyoruz. Arada fire veren var mı, bir kontrol edelim önce.
Neye uğradığımı şaşırmıştım. Kafama inen top, kendini beğenmiş bir adam, arkasında en az on beş ufak çocuk… Bir elim belimde, bir elim kafamda. Kahretsin, gitti bütün huzur ve pozitif enerji! Gel de sinirlenme! Bir de niye bu kadar sinirlisin diyorlar. Etrafta bu kadar densiz varken, benden nasıl olmamı bekliyorlar ki?
Sinirli adımlarla, onların gittiği tarafa doğru yürümeye başladım. Bu ukala adama haddini bildirmek istiyordum. Bir hışımla çocuklardan birinin elinden bir top kaptım. Elimden gelse topu yedirmek istiyordum ona. Herkes tuhaf tuhaf bana bakıyordu. Arkamı dönüp, sinirli adımlarla ilerledim. Peşimden bağırıyordu, yanıt vermedim.
-Manyak mısın kızım! Versene topu!
Sinirle döndüm.
-Topu mu istiyorsun?
Topu yere koydum, kuvvetli ama tek bir vuruşla adamın tam da kafasına geçirdim.
-Tam bir çatlak çıktın sen, çattık!
Şimdi gönül rahatlığıyla gidebilirdim. Eskiden yurdun bahçesinde kızlarla futbol oynardık, hiç sevmediğim halde beni dışlamasınlar diye mecburen katılırdım onlara. Doğrusu bir gün faydasını göreceğimi hiç düşünmemiştim. Keyfim yerine gelmişti. Sallana sallana, o güzel pansiyona doğru ilerliyordum.
Kendimi duşun altına bıraktım. Üzerime yapışan tozdan arınmıştım. Bedenim iyice gevşeyene kadar sıcak suyun altında kaldım. Elime kitabımı aldım ve yemeğe indim. Karnım zil çalıyordu. Ertesi gün İstanbul’un karmaşasına tekrar dönecek olma düşüncesi beynimi zorlasa da, muhteşem bir hafta sonu olmuştu benim için.
Sabah horoz sesiyle uyandım. Kendi kendime gülecek kadar mutluydum. Eşyalarımı topladım ve aşağıya indim. Bu küçük ve güzel pansiyonun pek sevimli sahibesi nefis bir köy kahvaltısı hazırlamıştı. Ekmekler sıcacıktı. Dünya varmış. Buraya mutlaka tekrar gelmeliyim diyerek arabaya atladım. Yol boyu şarkılar, türküler söyledim. Dünkü sıcak havaya tezat, hava birden soğumuştu. Poyraz ortalığı birbirine katmıştı.
Arabadan inip apartmana girene kadar sırılsıklam olmuştum bile. Posta kutumda biriken fatura ve benzeri şeyleri görünce, gerçek dünyaya geri döndüğümü de anladım. Yarın yine çalış-kazan-öde üçlüsü İçin savaşacağım bir gün olacaktı. Merdivenleri isteksiz adımlarla çıkıp, küçük ama bir o kadar da şirin daireme girdim. Önce duş aldım. Eşofmanlarımı üzerime geçirdikten sonra bir fincan sütlü kahve hazırlayıp, kaloriferin yanındaki puf minderin üzerine çöktüm.
Ayaklarımı uzattım, evdeki yalnızlığın sesini dinledim. En fazla altmış metrekare olan bu kiralık evden başka neyim vardı ki? Koskoca bir hiç…
Bazen düşünürüm, dünyanın nasıl bir adaleti var diye. Kimi bolluk içinde yüzer, kiminin bir lokma ekmeği yok. Sadece standartlar göz önünde tutulduğunda bile insan ah etmeden geçemiyor. Yine de bugünümüze şükür deyip kendimizi avutuyoruz. Bâzdan şanslı doğar, bazdan şansı yakalar. Ya da kovalar mı demeliyim? Şanslı doğmadım bu açık ama şans denen o mereti yakalayacağım. Buna kimse engel olamayacak. Ya çalışarak olacak ya da tesadüfen. Ama olacak…
Yetimhane kapılarının gıcırtılı sesleriyle büyüdüm ben. Soğuk duvarlarıyla, yalnız ve çaresiz korkularla itiş kakış büyüdüm. Büyüdük. Şimdiki yetimhaneler düzeldi, eskisi gibi değil diyorlar. Acaba neyi düzelttiler? Hadi binalar, odalar düzeldi. Ya çalışanlar? Hepsi kötü demiyorum ama hepsi iyi de değil. Şimdi o günleri düşündüğümde, bu günüme şükrediyorum ve yarın için umutlarım artıyor.
Çok çalıştım. Daha ilkokul birdeyken hırslandım. Her zaman, en iyi ve en çalışkan olmaya gayret ettim. Ortaokulda, lisede bu hep böyle devam etti. Kimseyle konuşmayan, içe dönük bir çocuktum. Yatılı Anadolu liseleri sınavına girip kazandım. Durmadım. Çünkü bu hayattan kurtulmam gerekiyordu. Daha çok ve daha çok derken Boğaziçi’ni kazandım. Bu benim için hiç de sürpriz olmadı, çünkü kazanacağımdan emindim. Üniversite yıllarında hem çalışmaya başladım hem de okula devam ettim. Bilgisayar mühendisliği okuyordum. Okulda dereceye girdiğim için olacak, özel bir şirketten çok iyi bir teklif almış, yan zamanlı olarak çalışmaya başlamıştım. Bir sınıf arkadaşımla bekâr evi tutmuş, okul bitene kadar da beraber kalmıştık. Hayatım boyunca kazanabildiğim tek dostum olarak kaldı o hep. Suna… O bir köylü çocuğu, tıpkı benim gibi mücadele ederek okumuş. O yüzdendir birbirimize tutunmamız. Sonraları iş sebebiyle evleri ayırdık, o kendi işine, ben kendi işime yakın evler tuttuk. Trafik ve yoğun çalışma ortamı ister istemez bize bu tercihi yaptırdı. Vakit buldukça görüşmeye devam ediyoruz Suna ile.
Bu arada benim adım Yağmur. Yetimhane kapısına bırakıldığım gün şiddetli bir yağmur varmış dışarıda. O yüzden adımı Yağmur koymuşlar. Doktor kontrolünden sonra en fazla üç günlük olduğum yönünde bir rapor düzenlenmiş. Düşünebiliyor musunuz? Bir anne neden, hangi sebeple bebeğini o soğukta kapılara bırakır? Sebep ne olursa olsun bu, benim yaşadıklarımı açıklayabilir mi? Bu ketumluğumun, içime kapanıklığımın, çalışma hırsımın, insanlara güvensizliğimin tek suçlusu gerçekten ben miyim?
(Özgür)
Kafamdaki ağrı dinmek bilmiyor. Deli midir nedir? Topu aldı ve kafama geçirdi. Hem de bilerek. Kadın olmasa bilirdim ben ona yapacağımı! Şu hale bak, yarın toplantım var, alnımda koca bir tepecik! Çocuklara da maskara etti beni. Kırk yılın başında bir kez çocukları bir yere götürdüm, orada da manyağın birine çattık! Gerçi biz de kadının kafasına topu fena geçirdik ama… Kazaydı işte.
Oysa çocuklar nasıl da sevindi, değişiklik oldu bu yetimlere. Keşke daha fazla gezdirebilsem onları… Olmuyor işte, hayat derdine düşünce insan kendini bile unutuyor. Robot gibi çalışıp duruyoruz.
Annemi aramalıyım, merak etmiştir şimdi beni. Onun bana olan düşkünlüğü karşısında bir şey yapamıyorum, hastalık gibi bir şey. Otuz üç yaşındayım ama anlamıyor bir türlü. Bu aralar daha sık hastalanıyor. Genç sayılır aslında ama kendini salıveriyor hayata karşı. Hep yenik, hep yenik…
•Anneciğim.
-Oğlum neredeydin sen? Cebini arıyorum iki gündür kapalı, öldüm meraktan.
-İyiyim annem, şehir dışındaydım hafta sonu için.
-İnsan bir haber verir Özgür, gelmeyecek misin?
Telefonu kapattığımda anneme bir kez daha acırken, babama biraz daha fazla kızdım. Kadıncağıza biraz ilgi gösterse ölür sanki. Neden evlendiklerini bile anlayabilmiş değilim ya da neden hâlâ evli kaldıklarını. Annem çok güzel bir kadındır. Ela gözleri, buğday teninin içinde öyle güzel ışıldar ki. O ışıltılar melek kalbinin, eziyet çeken yüreğinin ışıltılarıdır aslında. Hem iyilikle hem de hüzünle bakar annemin gözleri.
Hayata karşı güçlü duruşum, belli ki de annemden geliyor. Kendime güvenmeyi bana annem öğretti. Okurken, otururken, kalkarken hep, “Başın dik yürümelisin unutma,” derdi. Çocukluğumdan bu yana hep sosyal bir insan olmamda bu sözlerin etkisinin olduğundan neredeyse eminim. Bunu babam bile engelleyemedi. Katı yüreklidir benim babam. Çizilmiş kesin çizgileri vardır onun. Çocukken korkumdan yanında ağlayamazdım bile. Erkek adam ağlamaz! Erkek adam şöyle olur, erkek adam böyle olur. Bilmez ki esasında kalbinde ne varsa ancak onu olabiliyorsun. Ne bir adım geri ne bir adım ileri…
Ne var ki bizim evin katı kuralları bile bana boyun eğdirmeye yetmedi. Babam, “Dışarı çıkmak yasak! Hele şu kapıdan bir çık bakalım neler olacak görürsün,” dediğin de, öyle mi, hiç sorun değil diye düşünüp, kapı yasaksa pencere var derdim kendi kendime. Çok atlamışımdır pencerelerden aşağıya. Vız gelirdi bana yasaklar. Kimse benim özgürlüğümü engelleyemedi. Ben ismim gibi özgürdüm sonuçta.
Babadan kalma bir tekstil firmamız var, hâlâ onu yönetiyorum. Babam elini çektiğinde, Osmanbey’de küçük bir binadaydık. Birkaç eski ve köklü müşteriden başka pek bir şeyimiz yoktu. Babam garantici adamdır, pek öyle dallanıp budaklanmayı sevmez. Tekstil mühendisliğini bitirdiğimde iki yıl babamla birlikte çalıştık. Sonra o kendini geri çekti.
İş bana kalınca önce müşteri portföyünü geliştirip sağlamlaştırdım. Sık çıktığım yurt dışı seyahatleri kadar herkesin malumu karizmam da bu işi kolaylaştırdı. Sabahlara kadar çalıştığım zamanlar oldu. Büyümeye başladık. Mezun olduğumda, daha yirmi iki yaşındaydım. Aradan on bir sene geçti. Artık Osmanbey’deki babadan kalma küçük binamıza veda etme zamanıydı. Daha büyük ve teknolojik olarak daha yeni makinelerle kurulmuş yeni fabrikamıza taşınıyoruz. Bu yeni binadaki her şeyin detaylı kontrolü ve giriş çıkışların emniyetli olması için tekstil sektörüne özel bir yazılım programına ihtiyacımız var. Yarın onun için toplantıya gelecek birkaç firma var.
Bugün çok yoğun bir tempoyla başladık güne. Önce imalat toplantısı yaptık. Bu toplantılar her zaman kavga ve gürültüyle geçer. Modelhane şefleri planlama şeflerine bağırır, bir diğeri diğerine… Toplantıda ben olmasam her hafta bunlar birbirini yer gerçekten diye düşündüğüm çok olmuştur. Bizim sektörde İşler pek streslidir.
Cumartesi günü alnıma yediğim topun zonklaması hâlâ devam ediyor, öyle bir şiş ki, neredeyse moraracak.
Beynim şimdiden kazan gibi oldu. Umarım bilgisayarcılar biraz gecikir de ben de kafamı toparlarım bu arada.
Çok değil, on dakika dinlenmeden sekreterim arayıp, “Özgür Bey, Rota Yazılım’dan misafirleriniz geldi,” dedi.
•İçeri al.
(Yağmur)
Bugün biraz düzgün giyinmeli. Aslında şirket biz bilgisayar mühendislerin giyimine kuşamına katışmıyor. Bizleri zorlamıyorlar, yaratıcı zekâmızı engellememek adına hiç kasmıyorlar. Ama bugün başka… Önemli bir iş görüşmesi var, onun için dikkat etmek istiyorum. Hatta biraz da makyaj lazım…
Dolaptan boğazlı nefti yeşil, hem şık hem spor bir elbise çıkarıyorum. Saçlarımı ortadan ayırıp ensemde atkuyruğu yapıyorum. Çok uzadılar, bir ara kolayına bakmalı bu saçların. Aynada seyrederken kendimi yine dalıyorum. Niye bu kadar uzun bu saçlar bilir inisiniz? Yetimhanede hep kısa kesildi saçlarımız bitlenmesin diye. Oradan ayrıldığımdan beri hiç kısa kestirmedim saçlarımı. Uçlarından aldırdım ama hep uzun oldu. O yılların acısını çıkarırcasına, belime salınmasına izin verdim hep.